Een kussen met een verhaal

Toen ik net zelfstandig ging wonen, overleed mijn grootvader.

'Meter', mijn grootmoeder, bleef alleen achter in het voor haar veel te grote huis.
Ze mocht om beurten bij één van haar 4 dochters inwonen.

Meter was eind de 80 en niet meer zo goed te been. Maar ze kon wel nog goed breien. En dat deed ze ook  graag. Dus breide ze elke dag enkele uren.
Bij de ene dochter breide ze aan een bedsprei, bij de andere sjaals en mutsen voor kleinkinderen.
Bij mijn moeder breide ze steevast aan een trui: eentje voor mijn vader en ook eentje voor mij.
Op mijn trui maasde mijn moeder grote bloemen.
Ik deed de trui aan, maar niet zo erg vaak.
Hij was van zuivere scheerwol en daar krijg ik vreselijke jeuk van.

Jaren later was meter overleden en was mijn moeder ‘oma’ van mijn kinderen geworden.
Soms kwam oma enkele dagen bij ons logeren. Als wij om plotse opvang verlegen zaten omdat één van de kinderen ziek was. Of omdat noch CeT noch ik vakantie konden krijgen tijdens een korte schoolvakantie.

Oma was een bezig bijtje.
Als ik dan toch een dagje samen met haar thuis was, wou ze altijd ‘samen een werkje aanpakken’.

Die dag ruimden we mijn kleerkast op.
Helemaal onderaan de stapel lag de ‘meter-trui’ te blinken.
De trui die ik al lang niet meer aantrok, maar die ik ook niet kon weg gooien.
Zoveel noeste arbeid van mijn grootmoeder én mijn moeder...

Oma wou de trui wel graag zelf hebben.
Zij had geen last van jeuk bij scheerwol en ze wou wel die lekker warme trui, als aandenken aan haar moeder.
De trui veranderde dus van kleerkast en werd weer gedragen.

Nog een aantal jaren later was ook oma overleden en ruimde ik haar kleerkast leeg.
En kijk, wat lag daar in die kast te blinken?
De bewuste meter-oma trui!

Nee, die kon ik écht niet weg gooien.
Ik  nam hem mee naar hotel mama.
Ik dacht na. 

Ik kon de trui niet dragen en voor mijn dochter was hij totaal oudmodisch.
Maar … wat als ik er nu eens een kussen van maakte … ? 

Ergens op het www had ik daar een voorbeeld van gezien. 

Zo zouden meter en oma toch nog dicht bij ons blijven…
En zo werd de trui een kussen met een verhaal…