La course d' escargots.

Deze week heb ik enkele dagen vrij genomen om heel hard in onze tuin te werken.
In een hoekje vond ik enkele slakken. 
En ik droomde weg...



Vijf jaar ben ik.
Ik heb een ‘beste vriendje’.
Net zo oud als ik.
Philippe, onze buurjongen.
We zijn altijd samen.
Hand in hand gaan we elke dag naar de kleuterklas.

Het is zomer.
Een heerlijke, lange, zonnige zomer.
Elke dag speel ik in de tuin.
Als ik buiten kom, wacht Philippe me al op in de seringenstruik.
Als hij hoog genoeg klimt, kan hij net over de scheidingsmuur kijken.
“Mag ik komen spelen?”
Mijn moeke doet nooit moeilijk over spelende kinderen in de tuin.
Natuurlijk mag het.

Soms krijgen we een snoepje: gummibeertjes.
Philippe houdt van de zwarte beertjes. 
Ik niet.
Ik kijk graag naar de gummibeertjes in de handen van mijn vriendje.
Hij heeft zo’n leuke handen.
Klein, mollig met leuke worstevingertjes en kuiltjes in die vingers.

In de tuin hebben we ons favoriete spelletje.
Course d ‘escargots.
Philippe spreekt Frans thuis, ik Vlaams.
Maar kinderen kennen geen taalbarrières.
Ons spel vraagt een ernstige voorbereiding.
Gewapend met een stok en een kartonnen doosje zoeken we de tuin af.
We weten perfect waar we huisjesslakken kunnen vinden.
We kennen hun favoriete plekjes in muurspleten en onder struiken.
Pas als we een doos vol hebben, kan ons spel beginnen.

We trekken met krijt twee lijnen op het tuinpad.
Elk kiest een aantal slakken. 
Nu kan de wedstrijd beginnen. 
De slakken worden neergezet op de eerste lijn.
Wie alle slakken als eerste over de tweede lijn heeft, wint!
Een slak die af  het tuinpad kruipt of in de verkeerde richting kruipt, moet terug naar start.
Als we uitgespeeld zijn, zetten we alle slakken netjes ergens in de tuin neer.
(tot grote ergernis van mijn vake, die dan nogal eens een invasie in zijn slaplanten heeft)


Philippe was mijn beste vriendje gedurende mijn hele kleutertijd.
In die tijd werden meisjes en jongens van elkaar gescheiden vanaf de lagere school. 
We gingen elk onze eigen weg …
af en toe kruisten onze paden nog eens …
… tot Philippe 20 jaar later overleed in een auto-ongeval.
Maar mijn eerste ‘beste vriendje’ vergeet ik nooit meer...