dinsdag 24 januari 2017

Vertrek ik?

Soms kijk ik op Vitaya naar een aflevering van een Nederlandse serie.
Ze volgen er koppels die emigreren naar het buitenland.
Ik vind de serie grappig, verbazingwekkend, vaak emotioneel,
maar soms is het ook wel platte uitlach-TV.


Sommigen hebben hun verhuis goed voorbereid.
Ze kennen de plek waar ze terecht komen door en door,
want ze gingen er al vaak met vakantie.
Ze spreken de taal, kennen er vaak al enkele mensen, hebben een business-plan
(want de meesten willen een B&B, een camping of een hotel beginnen).
Dat lijkt me allemaal heel logisch.
Op die manier zou ik het ook doen, denk ik.

Anderen lijken me gewoon op een ingeving te handelen.
Ze zijn plots hun vaderland beu,
willen elders het geluk zoeken,
hebben zich nauwelijks voorbereid,
spreken de taal niet,
kennen de reglementeringen van het land niet,
kopen totaal verloederde bouwwerken op…
Daar kan ik minder in komen … hoewel het hen soms ook wel lukt om toch iets op te bouwen.


Het zet me wel telkens aan het denken.
Wat drijft mensen ertoe om alles en iedereen achter zich te laten
en op een totaal vreemde plek opnieuw te beginnen?
Sommigen laten hun kinderen achter of hun hulpbehoevende ouders.

En dan denk ik… zou ik het zelf kunnen?
Aan mijn geboortestreek ben ik niet heel erg gehecht.
Na mijn studies ben ik er weg getrokken
en heb me in een heel ander landsdeel gevestigd.
Waar ik nu woon, leef ik heel graag, maar ik ben niet aan het dorp gehecht.

En toch… emigreren zie ik niet zitten!
Waarom dan niet?
Ik wil de mensen rondom mij niet missen!
Mijn kinderen achterlaten of mijn ouders? Nee, dat zou ik écht niet kunnen.
Mijn ouders zijn ondertussen overleden. Ik woonde op 2 uur rijden van hen.
Toen ze ziek en hulpbehoevend werden, vond ik dat al veel te ver weg.
En stiekem hoop ik dat mijn 4 kinderen in eigen land blijven wonen,
zodat we elkaar vaak kunnen blijven zien.
En jij, zou jij emigreren?

13 opmerkingen:

  1. Als ik nu jong was, zou ik het overwegen. Maar als gepensioneerde in b.v. Frankrijk gaan wonen, zie ik niet zitten. Ik zou de mensen om me heen te veel missen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Jammer dat je niet alle mensen om je heen kan mee verhuizen, hé. Dan zou ik het wel zien zitten ;-)

      Verwijderen
  2. nee hoor ,denk ook dat ik blijf zitten waar ik zit ,en weet je overal is wel wat leuks te vinden

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik kijk ook wel eens naar dat programma en erger me soms blauw aan die onvoorbereide mensen... Voor ons een "droom" die nooit is uitgekomen... omdat we de stap niet gezet hebben omwille van de ouders. En nu kan het niet meer want ik zou mijn kinderen missen... en de kleinzoon. Een vakantiehuis in Frankrijk blijft een droom...ben stiekem jaloers op Marthy van Heen en terug naar de Ardèche. Maar ik krijg de echtgenoot niet mee...die wil niet gebonden zijn aan één plek. Dus trekken we er op uit met onze caravan...naar daar waar het zonneke schijnt en er rust is... ook heel tof :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wij hebben ooit ook aan een vakantiehuis in Frankrijk gedacht. Maar dan moet je wel 2 huizen onderhouden en dat zagen we niet zitten. (zo'n klussers zijn we niet)

      Verwijderen
  4. Geef voor je vertrekt nog eens een gil, dan help ik je een ingewikkeldere tas te maken. :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Oh, daar houd ik je aan, hoor. Ik droom ervan om zo'n mooie tassen als jij te maken. Maar eerst ga ik flink oefenen op mijn eenvoudige rits-tasjes.

      Verwijderen
  5. Wij wonen gedeeltelijk in Frankrijk, zo'n zes maanden per jaar. Maar al toen wij het huis 25 jaar geleden kochten zei ik dat we er nooit permanent zouden gaan wonen. Manlief zou wel willen maar ik zou de kinderen, kleinkinderen en ander liefs te veel gaan missen.Zo als het nu is vind ik het prima.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Jullie hebben het dan ook prima voor elkaar, Marthy. Houden zo.

      Verwijderen
  6. Ik zou het ook niet kunnen. Mijn schoonbroer is verhuisd naar Australië en dat is dan ook nog eens écht heel ver. Ik ben meter van hun jongste zoontje (2) en ik heb hem nog nooit in het echt gezien!! Ik zou de mensen veel te veel missen. Mijn man zou graag naar Duitsland verhuizen soms, voor zijn werk (topland voor ingenieurs), maar dan zeg ik dat hij daar maar tijdens de week moet gaan wonen en in het weekend thuiskomen... Hoewel op vakantie in Freiburg, ik het daar wel écht super vond, daar zou ik wel willen wonen. Utopisch dan, niet echt. Ook al is het "maar 5 uur rijden".

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik ken ook wel zo'n paar plekjes waar ik zou kunnen wonen in het buitenland.Maar ik wil het ook niet echt.

      Verwijderen