Gedenken

Wat ik het afgelopen jaar geleerd heb?
Als je wil dat mensen nog vaak aan je denken na je dood,
laat hen dan je huisdier na.

Mijn tante was een heel zelfstandige vrouw.
Nooit gehuwd, geen kinderen,
alleen achtergebleven in het ouderlijke huis,
de kinderen van haar broer allen weg getrokken
uit de geboortestreek.
Ze vroeg nooit iets,
belde ons zelden zelf op,
dopte altijd haar eigen boontjes.
Bij mijn kinderen was tante niet zo aanwezig.

En toen werd tante ziek,
zagen we elkaar veel vaker en vroeg ze me
om haar makkertje 'Pirou'
bij haar op te halen
en hem een goede thuis te geven.

Ondertussen is hij 10 maanden bij ons en
heeft hij zijn eigen plekje in hotel mama veroverd.

Maar wat merk ik?
Nooit in de voorbije jaren hebben we
hier in hotel mama
zo vaak over tante gepraat als de laatste 10 maanden.

Hoe dat komt?
Pirou heeft zo zijn 'gewoontekes'
die hij meenam uit zijn vroegere thuis.

Bij tante mocht hij in de slaapkamers.
Hier niet.
Maar hij ligt op de loer.
Wee ons als we een deur open laten.
Dan glipt hij naar boven en nestelt zich prinsheerlijk in een bed.

Tante liet hem meesnoepen van wafeltjes en koekjes.
Dat merken we als we zelf aan het snoepen zijn.

Tante was geen grote knuffelaar.
Wij zijn Pirou langzaam aan het temmen.

Elke keer als hij iets uitspookt wat duidelijk
uit zijn vroegere leven stamt,
wordt in hotel mama over tante gepraat.
En dat is echt wel behoorlijk vaak.

Grappig toch, hoe tante
door haar makkertje
nu zo aanwezig is in ons huis.