Hond-sitting

Ik vertelde hier al over Ringo,
de buurhond Border collie  die me van mijn hondenangst afhielp.

Ondertussen is Ringo 14 jaar geworden.
Hij is hoogbejaard.
Hij ziet niet meer zo goed.
Hij hoort ook niet meer goed.

Dit weekend mocht ik 4 dagen voor hem zorgen.
Zijn baasje liet hem niet graag achter.
Hij bezwoer me voor zijn vertrek
om toch voorzichtig te zijn.
Ik kreeg het telefoonnummer van de dierenarts in mijn handen gestopt.

Veel spelen of wandelen zit er niet meer in.
Ons oude heertje wil het nog wel,
maar onlangs is hij geopereerd aan zijn poot
en nu stapt hij moeilijk.
Hij weigert ook een leiband
en zonder wil ik niet de straat op.
Gelukkig heeft hij een grote tuin.

Hij mist zijn baasje als die weg is.
Vier volle dagen...
Voor een hond is dat heel veel.
Het voederbakje laat hij onaangeroerd.
Ik tracht hem zacht te overhalen.
Soms ga ik over op chantage.
Als hij zijn bakje leeg eet, mag hij even met de bal spelen.
Het werkt!
Maar ik gooi het balletje niet meer dan een metertje ver.
Ik wil niet dat hij zich te veel vermoeit.

Ik hou de wolken in de gaten.
Als hij alleen is,
houdt Ringo de wacht naast de poort
totdat baasje terug thuis komt.
Regendruppels deren hem niet,
hij blijft gewoon liggen.
Ik wil niet dat hij zielig en alleen in de regen ligt.
Dan ga ik naar hem toe.
Ik overhaal hem om binnen te gaan liggen.
Soms is er heel wat overredingskracht nodig.

Vier dagen lang wachtte Ringo op zijn baasje.
Gisteren kwam baasje terug thuis.
Wat een vreugde!
(en ik was stiekem opgelucht dat Ringo die dagen
zonder problemen is doorgekomen)