Hond-sitting

Ik vertelde hier al over Ringo,
de buurhond Border collie  die me van mijn hondenangst afhielp.

Ondertussen is Ringo 14 jaar geworden.
Hij is hoogbejaard.
Hij ziet niet meer zo goed.
Hij hoort ook niet meer goed.

Dit weekend mocht ik 4 dagen voor hem zorgen.
Zijn baasje liet hem niet graag achter.
Hij bezwoer me voor zijn vertrek
om toch voorzichtig te zijn.
Ik kreeg het telefoonnummer van de dierenarts in mijn handen gestopt.

Veel spelen of wandelen zit er niet meer in.
Ons oude heertje wil het nog wel,
maar onlangs is hij geopereerd aan zijn poot
en nu stapt hij moeilijk.
Hij weigert ook een leiband
en zonder wil ik niet de straat op.
Gelukkig heeft hij een grote tuin.

Hij mist zijn baasje als die weg is.
Vier volle dagen...
Voor een hond is dat heel veel.
Het voederbakje laat hij onaangeroerd.
Ik tracht hem zacht te overhalen.
Soms ga ik over op chantage.
Als hij zijn bakje leeg eet, mag hij even met de bal spelen.
Het werkt!
Maar ik gooi het balletje niet meer dan een metertje ver.
Ik wil niet dat hij zich te veel vermoeit.

Ik hou de wolken in de gaten.
Als hij alleen is,
houdt Ringo de wacht naast de poort
totdat baasje terug thuis komt.
Regendruppels deren hem niet,
hij blijft gewoon liggen.
Ik wil niet dat hij zielig en alleen in de regen ligt.
Dan ga ik naar hem toe.
Ik overhaal hem om binnen te gaan liggen.
Soms is er heel wat overredingskracht nodig.

Vier dagen lang wachtte Ringo op zijn baasje.
Gisteren kwam baasje terug thuis.
Wat een vreugde!
(en ik was stiekem opgelucht dat Ringo die dagen
zonder problemen is doorgekomen)

Toch weer terug ...

Ik had het druk de laatste maanden.
Het jaar was nog maar begonnen
toen ik een stom ongevalletje had
tijdens het poetsen.
Gekneusde ribben doen heel erg pijn...
Aan mijn PC tafel zitten lukte niet.
Gelukkig was ik sneller te been dan de 6 voorspelde weken.

Maar toen werd schoonpapa palliatief.
Onze bezoekjes aan hem werden veelvuldiger.
Twee uur heen en twee uur terug buiten de spitsuren gerekend...

Uiteindelijk stierf schoonpapa.
We werkten aan een mooi afscheidsmoment.
Daarna had schoonmama wat extra aandacht nodig.

En het bloggen?
Dat raakte op een zijspoor.De zin om te schrijven was er nog wel.
Maar waar moest ik de tijd halen?
Ik had zelfs geen tijd om andere blogjes te lezen.

Af en toe krijg ik  een opmerking van vrienden en familie.
Mijn trouwe lezers van toen missen me.
Waar blijven mijn blogjes, vragen ze.

En ja, ik mis het bloggen ook wel.
Schrijven is al heel mijn leven lang mijn uitlaatklep.
Dus, op deze leutige vrijdag  begin ik er terug aan.
Vanaf nu lezen jullie hier weer de belevenissen in hotel mama.
Ik hoop dat mijn trouwe én occasionele lezers van toen me nog terug vinden...

Ik wens jullie alvast een leutige vrijdag en een fijn weekend!

Het optreden

In de halfdonkere kerk staan we klaar
niet echt met stress
maar met gezonde zenuwen.

We hebben  hier maanden naar toe gewerkt.
Elke week oefenden we een hele avond.
In oktober trokken we zelfs een weekend op afzondering.
Twee avonden en twee dagen vol muziek.
De weken voor de optredens repeteerden we bijna dagelijks.
Nu staan we klaar voor de eerste opvoering.

De orkestleden stemmen hun instrumenten.
Uit de kerk klinkt een gezellig geroezemoes.

Dan krijgen we een teken.
We stappen  het podium op.
Mooi in het gelid.
De zwarte map in de linkerhand.
De spots blinken in onze ogen.
We wachten rustig af,
wuiven niet naar de bekenden in de kerk.

Nu is het de beurt aan de solisten.
Twee vrouwen en twee mannen.
Voor hen is een zitplaats voorzien.
Zij hoeven niet de hele tijd te zingen.

Onder een warm applaus stapt ook
de dirigent naar zijn plaats.

Een armbeweging en ... het orkest barst los.

Puur genieten is zo'n kooroptreden.
En wat had ik dit jaar geluk.
Mozart is één van mijn favoriete componisten.
Zijn requiem blijft een erg intens en beklijvend stuk.
En bij elk van de drie optredens
had ik supporters in de zaal.

Vandaag geniet ik nog na.
Fijn weekend aan alle lezers.

Bye-bye Buxus?

De eerste twee aanvallen van de buxusmotten
overleefden mijn vele buxushagen,
buxusbollen en buxusstruiken.
Ik spoot volop.
De eerste keer met een gewoon product.
De tweede keer met een biologisch product.

En toen ... gingen we naar Frankrijk
voor een paar weken.
De dag van ons vertrek kreeg ik nog een mailtje.
Er waren  weer buxusmotten gespot in het land.

We zouden vroeg op de morgen vertrekken.
Te laat dus om nog iets te ondernemen.
Bovendien merkte ik nog niets in mijn buxussen.
En preventief kan je niet spuiten.

Ik vertrok met vakantie op hoop van zegen.
Helaas!
Toen ik terug kwam was het kwaad geschied.

Ongerust doorzocht ik de hele tuin.
Geen enkel groen buxustakje was er nog te zien.
Echt  geen eentje!
Wat nu?

Ik dacht na over wat de eigenaar van een
prachtige en enorm uitgestrekte Normandische tuin
me dit voorjaar had op het hart gedrukt.

"Tegen bepaalde plantenziektes of parasieten
kan je niet vechten.
Steek liever je energie in
het aanplanten van iets nieuws."

Ik ging op zoek naar buxusvervangers
en besloot mijn buxus te rooien.
Met veel pijn in het hart.
Alle buxus uit mijn tuin
is gestekt uit de vele plantjes die ik
van mijn vader zaliger kreeg.
Alle buxus elimineren
geeft me een heel akelig gevoel,
een beetje als een verraad tegenover mijn vader.

Hoe hartverscheurend het ook is,
toch begon ik aan de klus.
Maar deze zachte herfst speelt me parten.
Want kijk,
vele van mijn buxussen schieten weer dapper uit.
En meteen sluipt er ook twijfel in mijn hart.
Moet ik ze toch niet nog een kans laten?

Onze held op sokken

Kater Pirou woont nu bijna 3 maand bij ons.
We wenden langzaam aan elkaar.
Ik leerde zijn karakter kennen.

Pirou is geen flodderkat.
Oppakken mag ik niet.
Hij blijft stevig met de voeten op de grond.
Strelen mag enkel als hij het wil.

Hij is dé kater! De man in huis en tuin!
Hij duldt geen enkele andere kat in zijn domein.
Zelfs poes muis moeten we soms bij hem weg houden.
Hij is een vechtersbaas, een échte macho.

Maar toch komt hij trouw elke nacht binnen slapen.
Ik hoef maar even buiten te roepen
en hij komt op een drafje naar me toe.
Hij eist zijn warme nachtplek in de zetel op.
O wee als iemand van ons op zijn plekje zit.
Dan worden we vakkundig lastig gevallen tot we zijn plek vrij maken.

Maar, dinsdagavond gebeurde het.
Ik riep ... en riep nog eens ... en nog eens ...
Ik ging in het donker de tuin in tot aan het achterliggende veld.
Ik zocht op zijn vaste tuinplekjes.
Geen kater te zien...

"Ach," dacht ik, "het vriest nog niet. Eén nachtje kan hij wel buiten blijven."
Ik ging slapen, maar werd vroeg wakker.
Ik stond meteen op.
Nog steeds geen kat te zien.
Vreemd, 's morgens eist hij nochtans zijn vol bord kattenvoer...

De hele dag bleef ik hem roepen.
Ik zocht onze hele tuin af.
Ik zocht onder alle struiken en op alle moeilijk te bereiken plekjes.
Ik werkte 2 uur in de tuin en maakte hierbij genoeg lawaai opdat hij me zou horen.
Alles tevergeefs.

Heel hotel mama leefde mee.
Ik kreeg om de haverklap berichtjes.
Maar ik kon mijn huisgenoten niet gerust stellen.
Pirou bleef zoek.

Ik voelde me schuldig.
Ik had tante in haar laatste levensdagen plechtig beloofd
heel goed voor haar makkertje te zorgen.
En nu was ik hem al kwijt!

Het werd avond en ik werd nog ongeruster.
Pirou was al 24 uur weg.
Misschien zagen we hem wel nooit meer terug.

Hotel mama liep vol voor het avondeten.
Ik stuurde iedereen de tuin in.
Zoeken moesten ze.
Tevergeefs.

Ik deed nog een ultieme poging.
In het donker ging ik heel luid zijn naam roepen.
En plots... had ik dit wel goed gehoord?
Hoorde ik daar echt een zwak miauwtje?

Ik haalde dochter erbij.
Ook zij hoorde vaag iets.
Misschien in de tuin van de buren?
Hier op het platteland hebben we grote tuinen.

Ik belde aan.
Buurman zette meteen zijn tuinspot aan
en kwam mee zoeken.
We hoorden het nu veel duidelijker.
Pirou riep heel hard.
Het  geluid kwam ... uit de volgende tuin.

Die buren kennen we nog niet.
Ze wonen daar nog niet zo heel lang en zoeken niet echt contact.
Toch gingen dochter en ik aanbellen.
De deur ging open en een reuze-dobberman sprong op ons af,
samen met nog drie kleinere honden.
De buren zaten aan een laat avondmaal.

Toch gingen ze mee kijken in de tuin.
Zonder de honden.
En ja hoor,
hoog in een dennenboom zat onze held.
Naar beneden komen durfde hij niet.
Dat lukte ook niet door de gladde stam.
Gelukkig had buurman een lange ladder
en heeft dochter geen hoogtevrees.

We verlieten de tuin van de buren door de poort.
Met Pirou naar binnen gaan tussen de honden
wilden we wel echt niet.
De buren konden terug naar hun nu koude maaltijd.

Donderdag bracht ik een bedankingsbloemetje.
Buurman vertelde dat de honden woensdag de hele dag
achteraan de tuin onder die boom hadden gezeten.
Ze waren niet weg te krijgen.

Arme Pirou.
De hele dag op een krappe boomtak,
omringd door bloeddorstige honden...

Ik gaf hem twee dagen huisarrest.
Maar dat vindt hij niet erg.
Onze held wandelt braaf van zetel naar zetel,
laat zich de lekkere brokjes goed smaken
en laat zich zowaar een beetje knuffelen.

Wat ik leutig vind aan dit avontuur?
Ik leerde op een heel originele manier onze nieuwe buren kennen.
En Pirou vertrouwt me ondertussen genoeg om in  nood
en op een afstand van tientallen meters
te antwoorden op mijn geroep.
Dat is een hele geruststelling.
Een leutige vrijdag, dus.

Ik wens iedereen die dit blogje leest een fijn weekend!

Het paleis van de postbode

Er was eens ...
aan het einde van de 19de eeuw
een postbode in Zuid-Frankrijk.

Elke dag moet hij te voet
vele kilometers afleggen
om alle brieven en pakjes
aan zijn dorpsgenoten te bezorgen.

Op een mooie zomerdag
aan het einde van zijn ronde
sloft hij verder onder een loden zon.

Hij stoot zijn teen aan een steen.
Een beetje kregelig raapt hij de steen op.
"Hé, wat een speciale kei is dit!
Hiermee zou ik mooie dingen kunnen maken."
denkt hij.

Vanaf die dag speurt postbode Cheval
ijverig  naar mooie stenen en keien.
Hij woont in een bergachtige streek,
veel moeite hoeft hij niet te doen.
De mooiste exemplaren legt hij
langs de rand  van de weg.

Na zijn ronde gaat hij op pad met zijn kruiwagen.
Alle vondsten worden ingeladen.
Hij wil immers zijn droom waar maken:
een eigenhandig gebouwd droompaleis!

Meer dan een eeuw later
is zijn paleis nog steeds intact.
Le palais idéal du facteur Cheval in Hauterives (Drôme).
Het is het vreemdste bouwwerk dat ik ooit zag.
Vind ik het mooi? Niet echt.
Maar ik heb grote bewondering voor een man
die zijn droom gedurende 33 jaar
koppig en  gedreven heeft verwezenlijkt.

Partir c'est mourir un peu ...

Ergens weg gaan is altijd een beetje sterven.
Zo begint een gedicht van Edmond Haraucourt.
Ik moet er altijd aan denken als ik
na een leuke vakantie terug naar huis vertrek.

We kwamen zondagavond terug van
twee zalige weken in de Provence.

Alle ingrediënten voor een fijne vakantie waren aanwezig.
Fijn gezelschap (CeT en twee van onze kinderen).
Lekker warm weer (elke dag rond de 30°C en bijna geen Mistral).
Fijne uitstapjes (Nîmes, Les Baux, Avignon, ...).
Een heerlijke gîte (met elke dag een duik in ons zwembad).
Supersympathieke eigenaars. (we werden onthaald als waren we familie).

Ondertussen werd ons eigen huis opgepast
door één van de zonen met zijn vriendin.
De bloemetjes kregen water,
de kippen kregen eten,
de poezen werden vertroeteld en verzorgd.
En de vriendin had het huis netjes gepoetst toen we terug kwamen.
Zalig toch!

Gisteren en vandaag heb ik 2/3 van de reuze-was weg gewerkt,
weekboodschappen gedaan
en is het gras afgereden.
Dankzij de mooie nazomer voelen we ons hier niet te erg ontheemd.
Het gewone leven gaat terug zijn gang.
En met een beetje heimwee kijken we naar de vele foto's.

CeT haalde in de Provence zijn hartje op met zijn foto-apparaat.
De foto's op deze blogpost zijn uiteraard van zijn hand.
(en ik ben dankbaar dat ik ze mag gebruiken)
We kregen de fonteinen-smaak te pakken in Pernes-les-fontaines.