Kleintje bis

Het vervolg van de Kleintjes-story:

Maart 2014

We vragen een tweede opinie bij de dierenartsenpraktijk.
Ik vermeld dat poes al een tijd aan het afvallen was, ook voor haar vastenkuur.

Kleintje wordt onderzocht en betast. De dierenarts vermoedt een pancreastumor, naast haar leverfalen. Lang zal ze het waarschijnlijk niet meer trekken en we moeten nu toch echt nadenken over een finaal spuitje.

April 2014

Kleintje loop nog steeds vrolijk rond. Ze eet terug. Na een periode met grijze garnaaltjes zijn we nu toch overgestapt op iets minder exclusief eten. Zo terminaal ziet ze er echt niet uit.

Haar dwingende katterige aard komt terug boven. Geen sprake meer dat we haar ’s nachts nog binnen kunnen houden. Ze heeft een feilloze manier ontdekt om ’s avonds buiten te geraken:

Poes wacht tot na het avondeten, nadat alles opgeruimd is en we in de zetel neerstrijken. Dan waagt ze haar kans. Poeslief komt ze naast me in de zetel zitten. Een kopje, een miauwtje: ‘ik wil naar buiten …’ Ik blijf onverbiddelijk. Zieke poezen brengen de nacht NIET buiten door. Ze begint aan te dringen. Gaat op mijn schoot zitten en kijkt me star in de ogen: ‘Ik wil naar buiten!!’ Ik geef niet toe.
Dan gaat ze boven op de rugleuning liggen. Net achter mijn hoofd. Af en toe gaat ze met een klauw door mijn haren. Ik reageer niet. Tijd voor poes om grover geschut uit te halen. Ik krijg een zachte tik tegen mijn hoofd. Als dat niet helpt worden de tikken harder. ‘IK WIL NAAR BUITEN EN WEL NU DADELIJK !!!!’ Uiteindelijk geef ik toe en krijgt poes haar zin. 

“Ach,” denk ik dan “ voor de tijd die ze nog te leven heeft kan ik haar toch beter haar kattenleven ten volle laten leven.”

Poes herleeft, brengt ons terug muizen, mollen en af en toe een rat.
Haar laten inslapen? Daar denken we niet eens meer aan!

Juli 2014

Opnieuw weigert Kleintje te eten. Ze leeft in de tuin onder een rozenstruik. Als we haar te veel willen betuttelen verstopt ze zich ergens anders. We laten begaan en bereiden ons voor op het finale spuitje.

31 juli, mijn verjaardag. Ik denk eraan poes morgen te laten inslapen. Maar wie verschijnt daar op mijn feestje? Kleintje! En ze wil eten. NU!!
Hetzelfde scenario als 5 maanden eerder herhaalt zich. Poes eet terug, komt er terug bovenop en herneemt haar wilde poezenleven.

Augustus 2014

We trakteren hotel mama op een midweek Berlijn. Nog eens met zijn allen op reis, net als vroeger.
Voor de poezen besprak ik een plekje in het poezenpension. Maar eerst gaan we nog eens langs de dierenarts voor de nodige jaarlijkse inentingen. De dierenarts kan niet geloven dat onze poes nog steeds leeft. Inentingen wil hij haar niet meer geven. Het wit van haar ogen ziet immers nog steeds (of opnieuw?) geel. Haar lever is het écht aan het begeven hoor. Hij raadt ons ten stelligste af om Kleintje in een kattenpension achter te laten. Dat wordt zeer waarschijnlijk haar dood.

In extremis regelen we een thuisopvang voor Kleintje…

(wordt nog vervolgd...)