Nog eens Kleintje

Najaar en winter 2014
Kleintje leeft haar normale poezenleven.
We merken wel dat ze bij koud weer haar dagen en nachten liever naast de verwarming slijt.
Ach ja, ons dametje wordt ook een jaartje ouder, he. Zo abnormaal vinden we dit niet..

Lente 2015
Kleintje begint nu toch tekenen van ziekte te vertonen. Af en toe braakt ze. Maar ze heeft nog wel een goede eetlust.

Zomer 2015
Die eetlust van Kleintje begint toch heel eigenaardig te worden…
Ze heeft ALTIJD  honger. Van zodra ze me ziet, bedelt ze om eten. Ze blijft wel kieskeurig en weigert voortaan droge brokken. Lekkere hapjes van een duur merk moeten het zijn!

Ik ga samen met C&T voor een paar weekjes naar Frankrijk. Ook dit jaar geen kattenpension voor Kleintje. Er komt een strakke beurtrol in hotel mama: elke nacht moet één van de kroost thuis komen slapen om voor de poes te zorgen.

Najaar 2015
Kleintje wordt zieker. Ze braakt nu vaak ’s nachts.
Ze wordt graatmager, maar eten doet ze voor 10.

Ze wordt een klein diefje.  Ze pikt het eten van onze andere poes.
Als ik in de keuken bezig ben, gaat ze op een stoeltje op een meter van mij zitten en houdt ze me goed in de gaten. Als ik ga koken, zet ik haar uit de keuken, want ze is absoluut niet meer te vertrouwen.  Draai ik me eventjes om, dan grist ze  het vlees weg.
Ook bij het eten moet ze de kamer uit, want ze bedelt totaal ongegeneerd en springt gewoon op de schouders van één van de tafelgenoten als ze haar zin niet krijgt.
Ik los het probleem op door haar te voeden in de garage wanneer wij eten. In de garage krijgt ze ook een lekker warm slaapplaatsje, dat ik makkelijk kan poetsen.

Toch verrast ze ons nog. Blijkbaar komen er in de herfst langs minuscule gaatjes onder de garagepoort spitsmuisjes ons huis binnen. Nu Kleintje daar slaapt, hebben de muisjes geen schijn van kans meer. Vaak wacht ’s morgens de dode buit ons op...

En hoe het nu verder moet?
Ik weet het niet en ik twijfel. 
We hebben beslist niet nog een derde dierenarts advies te zoeken. Dit zou immers betekenen dat poes een aantal onderzoeken moet ondergaan. Maar ze haat auto rijden, ze haat uit haar vertrouwde omgeving weggehaald te worden, ze wordt woest bij een dierenarts, ze is altijd een heel erg onafhankelijke poes geweest die meer buiten dan binnen leefde… We beseffen nu echt wel dat haar einde nadert en we willen haar in haar laatste weken niet kooien.
Moet ik haar toch laten inslapen? 
Maar ze is nog steeds zo lief en aanhankelijk en heeft blijkbaar echt wel geen pijn.
Ze slaapt de hele dag en ’s avonds nestelt ze zich lekker op onze schoot. Ze braakt één nacht op 3, telkens één keer, maar misschien eet ze gewoon meer dan haar maag aankan…
Tja, voorlopig hou ik haar heel goed in de gaten en als ik merk dat ze begint te lijden zullen we toch de finale beslissing moeten nemen…