Toch nog leutig

Ik vind het deze week moeilijker, 
maar toch wil ik er vandaag een leutige vrijdag van maken.

Dochter en ik hebben allebei een vrije dag en we gaan die samen doorbrengen.
Samen naar het zwembad, enkele rondjes zwemmen. 
Samen winkelen. 
Samen iets gaan eten. 
Misschien samen een beetje handwerken...
Gewoon genieten, meer niet. 
Genieten van de warmte van het samenzijn, 
van de prille lente die nu toch echt in de lucht zit en 
van het vooruitzicht op een fijn lang weekend met een paasbrunch in hotel mama.

Even niet denken aan de terreur die deze week zo akelig dichtbij is gekomen. 
Niet denken 
aan de luchthaven, waar ik deze week nog vertrokken en geland ben, 
aan het metrostation, waar ik 20 jaar lang net naast heb gewerkt, 
aan het bom-appartement, waar ik elk werkdag voorbij kom (ook die bewuste dinsdagmorgen).

Nee ik wil niet bang zijn.
Ik wil niet argwanend gissen of de jonge, iets donkerder gekleurde jongen naast me in de trein geen bompakket in zijn sporttas heeft. 
Ik wil gewoon argeloos denken dat hij op weg is naar de sporttraining of naar een leuk uitstapje met zijn vrienden.
Ik wil niet angstig rondkijken als ik volgende keer incheck in Zaventem.
Ik wil gewoon vol blije verwachting op vakantie vertrekken.
Ik wil geen plaatsen vermijden waar veel mensen samenzijn ‘omdat er wel eens iets zou kunnen gebeuren’.

Nee, mijn hoofd wil geen angst hebben. 
Mijn hoofd wil met open blik naar de wereld rond mij kijken. 
Mijn hoofd wil blijven geloven in warmte en nabijheid, 
in solidariteit en samenhorigheid.

Nu alleen nog mijn - stiekem toch wel bange - hart overtuigen…